Paul verteld dat er om 20.00 uur een mis is in de kerk. Het lijkt me wel wat om dat ook eens mee te maken dus ik vraag of hij er bezwaar tegen heeft dat ik met hem mee ga. Ik eet nog snel mijn pannetje Paella leeg en we lopen naar de kerk. Daar gaat mijn fiets op slot en de boodschappentas er achter. Ik ga dr maar vanuit dat er vlak voor de kerk niets gejat wordt. :-)
De mis blijkt net begonnen. Er wordt gezongen, voorgedragen en de priester houdt nog een soort van preek. Allemaal in het Spaans dus ik snap er geen fluit van. Maar ik ben niet de enige. De kerk zit vol met Camino gangers van allerlei nationaliteiten en religies. Aan het einde van de dienst vraagt de priester in het Engels of alle pelgrims naar voren willen komen. Als dat gebeurd is verteld hij dat hij elke pelgrim afzonderlijk gaat zegenen. De zusters van de kerk hebben daarnaast voor elke pelgrimganger een kleine ster als aandenken gemaakt. Deze staat symbool voor Christus die ook in donkere en moeilijke tijden zichtbaar is, is hun verklaring.
Een voor een worden de pelgrims gezegend en Paul en ik doen ook maar mee. Baad het niet, dan schaad het ook niet zullen we maar zeggen. Na de zegening wordt er door de zusters een ster uitgedeeld. Het is een simpele maar mooie ervaring ook voor de vele niet-katholieken.
Vanochtend zit ik even voor achten al weer op de fiets. Ik wil graag op tijd in Leon aankomen om de kathedraal te bezichtigen. Na een paar kilometer is het weer bingo: onverharde weg, Strade Bianche. Dit keer is de strook nog langer dan gisteren en de kilometerteller staat op 18 kilometer als ik weer de verharde weg oprijdt. Ik blijf me verbazen dat ik nog steeds geen lekke band opgelopen heb.
De rest van de route is lang, eentonig en warm. Ik stop in het dorp Sahagun voor een kop koffie en een stempel. In het dorp staat een beeld en dat punt is precies de helft van de ruim 800 kilometer lange Camino Frances. Zeg maar de Camino vanaf St.Jean piede de port naar Santiago de Compostela. Bij het beeld zie ineens weer de twee mannen op een tandem die ik ook al eerder op dag 23 in Santo Domingo de Calzada gezien heb. Het blijken Manuel en José-Luis te zijn. José-Luis is blind en zit achterop de tandem. Ze rijden de volledige Camino Frances op de tandem.
Ze herkennen mij ook en we maken voor elkaar foto's bij het beeld. Na nog even wat met elkaar gedold te hebben ga ik weer verder. Het zal blijken dat het niet de laatste keer is dat ik ze tegenkom.
Over de rest van de rit tot aan Leon is eigenlijk weinig opwindends te vertellen. De weg is lang en eentonig en warm. Voor fietsers is dit al een beproeving maar de wandelaars hebben het echt zwaar. Er zijn weinig dorpen onderweg dus ze maken lange dagtochten om de Meseta van meer dan 100km te overbruggen. Daar doen ze dus al snel een dag of 4 over. Dus ik mag niet klagen met mijn ene dag :-).
Het is duidelijk te zien dat de Camino al halfweg is. Veel wandelaars zitten er aardig doorheen waarbij sommige zelfs letterlijk door andere ondersteund worden. Je ziet veel mensen mank lopen van de blaren en/of andere blessures. Een ware veldslag.
Ik maak nog wat korte stops onderweg en kom dan in Leon aan. Na het gebruikelijke ritueel van douchen en omkleden ga ik het plein voor de kathedraal om wat te eten en te drinken. Op dat ogenblik komt de tandem met Manuel en José Luis er weer aan en is het feest compleet. We doen even een fotoshoot voor de kathedraal om het te vieren :-).
Ik ga vervolgens de kathedraal bezichtigen die pas om 16.00 uur weer geopend is (siesta). Morgen gaan we weer klimmen. We gaan dan letterlijk naar het hoogste punt van de reis op 1500 meter. Hier bevindt zich het Cruz de Ferro. Het is sinds jaar en dag gebruikelijk dat pelgrims daar een van huis meegebracht steentje neerleggen.
Hasta Manaña!
De Strava gegevens zijn hier te vinden.
Dag afstand: 102km
Tot nu toe gereden: 2084km
Nog te gaan: 344km
1 reacties:
Wat een fantastische reis Johan. Erg leuk om iedere dag je verslag te lezen.
Geniet ook van de komende dagen.
Gr, Wim
Een reactie posten