zaterdag 30 april 2016

ScD Dag 8: Compiegne - Epone

De afgelopen dagen waren de ritten relatief kort plus ook nog een rustdag. Maar voor vandaag staat er weer een lange rit van 118km op het programma met 1258 hoogtemeters. Serieuze klimmetjes en een mooi moment om de benen weer eens even te testen.
Er staan geen plaatsen met noemenswaardige kathedralen of kerken langs de route dus ik besluit er een stempelvrije dag van te maken. Een stempel halen bij de VVV of Stadhuis is ook zo weer wat. Morgen de kathedraal van Chartes. Dat zijn pas stempels. Vandaag gewoon lekker fietsen dus en verder niets.

 Zoals voorspeld miezert het als ik vertrek uit Compiegne. Het grootste deel van de ochtend is het druilerig weer, maar ik heb er niet echt veel last van dankzij mijn Gabbaatje die ik nu al de hele tocht aan heb. Compiegne uit gaat het weer langs een jaagpad. Maar het duurt niet lang dat de route richting het noordwesten afbuigt weg van het jaagpad. 
De fietsert op deze St.Jacobs sticker is toch duidelijk een racefiets.. :-)

Na een kilometer of 20 kom ik gelijktijdig met een ander fietser bij een kruising aan. Aan de fiets en tassen te zien een Santiago ganger. Als ik dichterbij kom blijkt het Hans Dorrestein te zijn. Hij zegt wel dat hij Dick heet en uit Opperdoes komt, maar daar trappen we natuurlijk niet in.

 Dick voldoet aan het profiel van de standaard Santiago fietser. Gepensioneerde alleen fietsende man op een Koga Miyata randonneur met Ortlieb tassen voor en achter met daarin o.a. een tent en kookgerei. Hij lijkt eerst niet te geloven dat ik ook onderweg naar Santiago ben, maar ik leg hem uit dat ik de lichtgewicht racefiets variant ben die overnacht n B&B's en Hotels. Dat lijkt een boel te verklaren. Hij geeft toe dat hij de afgelopen dagen ook in B&B's geslapen heeft dankzij het koude weer.

 Dick verteld dat hij er behoorlijk doorheen zit. Hij heeft de afgelopen zeven dagen vanuit Opperdoes zonder rustdag gefietst en betaald daar nu klaarblijkelijk de tol voor. Tijd voor een rustdag adviseer ik hem. We kletsen nog wat en dan geef ik weer gas. Het valt me bij dit soort ontmoetingen weer op hoe snel je op een lichtbepakte racefiets gaat tov een volbepakte randonneur. 

Na een kilometer of dertig en voorbij Epineuse voert de route door het 'Circuit du Massif de Clermont'. De lange wegen door de velden veranderen in leuk slingerwegen door veel groen en dorpjes. Een welkome afwisseling.  Na een kleine tachtig kilometer kom ik in het dorp Henonville. Er staat een mooi kasteeltje en ik maak wat foto's. Een paar honderd meter verderop duik ik het cafe in voor een bak koffie en een colaatje. Als lunch gaan er vier pains-au-lait avec chocolade in uit die zak die ik in Compiegne bij de Monoprix gekocht heb. 

 

Na de lunch-stop in Henonville ga ik verder voor de laatste veertig kilometer. Die blijkt nog een heus mini-Keutenbergje te bevatten waar ik met de tripple ternauwernood boven kom. Ik vraag me af hoe de randonneurs met hun zware Ortliebtassen dit gaan klaarspelen. Boven aangekomen blijkt de weg doodleuk met grote rotsblokken afgesloten te zijn. Ik til mijn racefiets er dan maar over heen maar vraag me ook hier af hoe de zware randonneurs dit gaan klaarspelen. Misschien maar even een mailtje naar meneer Sweerman, de auteur van de boekjes en route om een kleine aanpassing in de route te laten doen.


Na 119 kilometer kom ik bij het Campanile Hotel in Epone aan. Het was een pittige rit, maar de benen waren uitstekend. Ik hoop dat ze zo blijven de rest van de tocht. Morgen een relatief korte rit naar Chartres. Dat komt goed uit, want daar is van alles moois te bezichtigen. De weersvoorspellingen worden vanaf vandaag steeds beter. Oplopende temperaturen morgen en zonnig. Laat maar doorkomen dat mooie weer! 


Klaarblijkelijk jagen ook Santiago gangers op Strava KOMmetjes onderweg. Uiteraard hield ik me daar tot vandaag helemaal niet mee bezig (veel te druk met bezinnen..:-)), tot ik zojuist ontdekte dat 3e in het algemeen geworden ben op een Santiago KOM. Dat had ik eerder moeten weten, dan had ik uiteraard nog even een poging voor de 1e plek gedaan. Goed mijn ogen openhouden dus de komende dagen :-)

De Strava dag etappe is hier te vinden.

Dagafstand: 119km
Tot nu toe gereden: 647km
Nog te gaan: 1765km

vrijdag 29 april 2016

ScD Dag 7: Saint-Quentin - Compiegne

De rustdag zit er weer op en de planning is om vandaag naar Compiegne te fietsen. Een rit van 75km dus dat valt mee. Saint-Quentin was een leuke stop en ik begon al een beetje te hechten aan mijn hotelkamer. Maar Santiago is nog ver dus ik moet door. 

Na het ontbijt kom ik Peter tegen die net op het punt staat om te vertrekken naar het station. Hij gaat vandaag met de trein naar Chartres om van daaruit verder te fietsen. Chartres ligt voor mij nog 3 dag etappes verder, maar ik heb het vermoeden dat ik hem, met zijn fietstempo, wel ergens weer inhaal.  

Vertrek uit Saint-Quentin. 
Zak chips staat klaar. Vraag me niet waarom

We nemen afscheid en ik ga mijn fiets inpakken. Vijf minuten later komt er een hotel medewerkster aan mijn vragen of de creditcard die ze gevonden heeft van mij is. Ik bekijk de kaart en zie de naam van Peter staan. Hij is dus zijn creditcard verloren vlak voor hij vertrok. Gelukkig hebben we gisteren mobiele nummers uitgewisseld en kan ik hem bellen. Na drie keer proberen krijg ik hem aan de lijn. Gelukkig zit hij nog niet in de trein en komt hij terug naar het hotel. Tien minuten later is hij weer bij het hotel om zijn creditcard in ontvangst te nemen. We nemen nog een keer afscheid en weg is hij weer. Ik stap vervolgens ook op de fiets voor de rit van vandaag. 
Noyen is in zicht!
De route begint weer langs een jaagpad. Na een kilometer wordt het jaagpad verlaten en gaat het verder over de weg. Dat fietst toch wat lekkerder omdat op het jaagpad veel steentjes liggen. Met de 25mm bandjes op mijn racefiets heb ik liever glad asfalt. Ik kan merken dat de rustdag me goed heeft gedaan. Ondanks de tegenwind ben voor mijn gevoel binnen no-time in Noyen zon 45km verderop.  
De kathedraal van Noyen
Noyen heeft ook een fraaie kathedraal en ik ga weer naar binnen voor een stempeltje. De man die mij helpt is erg geinteresseerd in mijn reis en we kletsen wat over de rit naar Santiago de Compostela. Nadat ik de stempel heb ontvangen stop ik in het centrum om bij een cafe een bakkie koffie te drinken en mijn berichten te bekijken. Ik neem bewust de tijd zodat ik vanmiddag niet te vroeg in Compiegne aan kom.
De abdij Notre-Dame d'Ourscamp
Na de koffie gaat het weer verder. Ik kom onderweg nog een abdij tegen maar die ziet er weinig uitnodigend uit. Verder dus maar weer. De route gaat door het Foret Dominale de Lague, het bos dus. Het is er uitgestorven en de route is een welkome afwisseling op de lange stukken over het open platteland. Na het bos is het niet ver meer naar Compiegne. Rond 13.00 uur arriveer ik bij mijn slaapplaats voor vanavond, hotel Flandre.
Hotel Flandre, mijn slaapplaats voor vanavond
Na het gebruikelijke ritueel van uitpakken, douchen, omkleden en een tukkie doen ben ik klaar om het centrum te verkennen. Zoals al voorspeld is het begonnen met regenen. Gelukkig ben ik al weer op mijn eindbestemming en heb ik geen regen gehad tijdens het fietsen. Als eerste ga ik naar de Eglise Saint-Jacques, de St.Jacobs kathedraal dus, voor mijn laatste stempeltje van vandaag. De medewerkster moet even zoeken, want het inktkussen is weg. Gelukkig wordt het snel gevonden en scoor ik mijn volgende stempeltje.  
De 155 relikwieen in de St.Jacobskerk van Compiegne.
Alles goed achter slot en grendel.

Volgens de overlevering sloop Jean d'Arc op 23 mei 1430 door een achterdeurtje de kerk binnen om te bidden. De volgende dag werd ze gearresteerd en uitgeleverd. Het betreffende deurtje is dichtgemetseld en achter de lambrizering verdwenen. Een verhaal met een luchtje als je het mij vraagt.

Na de kathedraal doe ik nog wat boodschappen. Vers fruit en avondeten. Ik ga weer terug naar mijn kamer om mijn blogverslag te maken en wat TV te kijken en te lezen. Het was weer another day in the office van een Santiago pelgrim. Morgenvroeg staat de rit naar Epone op het programma. Deze is rond de 118km lang en eindigt ten westen van Parijs. De weersverwachting is regen dus het kan wel eens een lange natte rit worden morgen. Gelukkig zijn de weersverwachtingen voor de navolgende dagen wel steeds beter. Het wordt warmer en droger!

 De Strava dag etappe is hier te vinden.

 Dagafstand: 75km
 Tot nu toe gereden: 528km
 Nog te gaan: 1883km

donderdag 28 april 2016

ScD Dag 6: Rustdag in Saint-Quentin

Vandaag mijn eerste rustdag. Niks moet, alles mag. Voor ik aan het ontbijt aanschuif loop ik eerst naar de binnenplaats van het hotel om te checken of mijn fiets er nog staat. Die staat weliswaar onderdak en aan de ketting, maar ik moet hem eerst even zien om de dag met de nodige gemoedsrust te kunnen beginnen. Ik heb mijn IPad meegenomen naar het ontbijt en neem uitgebreid de tijd. Ik voel me een beetje de moderne digitale variant van de Fransman met alpinopet en stokbrood die 's-ochtends, onder het genot van een kop koffie, eerst de krant leest alvorens met zijn werk te beginnen.
Na het ontbijt ga ik met mijn fiets aan de slag. Ik reinig de ketting en derailleur met de doekjes die ik van fietsmaat Paul heb meegekregen (bedankt Paul, werkt super!) en breng weer wat verse olie aan. De rest van het frame zit onder de modder maar dat laat ik lekker zitten. Het hindert niet en is de komende dagen waarschijnlijk toch zo weer smerig. Bovendien vindt ik het stiekum wel een beetje stoer staan zo. Gisteravond en vanochtend heb ik me uitgebreid ingelezen in de Romaanse en Gotische bouwkunst in de hoop vanochtend door een andere bril naar de basiliek van Saint-Quentin te kijken. Zo lees ik dat de term 'basiliek' een Rooms-katholieke eretitel is die de paus aan een bijzondere kerk kan geven, in dit geval die van Saint-Quentin. De basiliek heeft als een van de vijf kerken in Frankrijk een Labyrinth in de vloer verwerkt. 
Die labyrinthen zijn interessante dingen. Vaak worden ze verward met een doolhof maar er is een heel duidelijk verschil. In een doolhof moet je zoeken naar de weg maar in een labyrinth is er maar een manier om in het midden te komen en dat is door het pad te volgen. Of zoals ik ergens las:
-in een doolhof verlies je de weg
-in labyrinth vindt je je weg

In de middeleeuwen was de heilige stad Jerusalem het ultieme bedevaartsoord voor een Pelgrim. Helaas was het niet voor iedereen weggelegd om een pelgrimstocht naar deze heilige stad te maken en dan kwam een Labyrinth goed van pas. Een tocht door het Labyrinth symboliseerde namelijk de lange pelgrimsreis naar Jerusalem. Zeg maar een soort middeleeuwse virtual reality pelgrims trip :-).  Vaak werd de tocht in het Labyrinth door de pelgrims op blote knieeen afgelegd. Het Labyrinth van Saint-Quentin is 260 meter lang wat volgens de middeleeuwse schriftgeleerden gelijk stond aan de weg die Jezus aflegde naar het kruis in Golgotha.
Been there, done that!

Een tocht door het Labyrinth staat gelijk aan je levensweg. Het is een kronkelige weg waar je allerlei gevoelens onderweg ervaart maar waarvan het einddoel altijd vaststaat. De tocht door het Labyrinth wordt je verondersteld zonder schoenen af te leggen zodat je openstaat voor alle goedheid die je onderweg kan ontvangen. Zonder schoenen? Dat werd me toch een beetje te gortig. Ik heb dus het Labyrinth doorlopen op mn gympies, daarbij wat minder goedheid op de koop toenemend.
De basiliek van Saint-Quentin

Na mijn trip door het Labyrinth wordt het tijd om mijn stempel te bemachtigen. In een van de zijzalen van de basiliek wordt net de ochtendmis beeindigd en ik schiet de dienstdoende priester aan. Deze vraagt mij mee te gaan naar het het secretariaat van de kerk een paar straten verderop.  Ondertussen vertel ik de priester in steenkolen Frans over mijn reiservaringen tot nu toe. Bij het scretariaat aangekomen ontvang ik van een alleraardigste secretariaat medewerkster mijn stempel. Jippie!
Rechtsonder het kersverse stempel van de basiliek van Saint-Quentin. 

De rest van de ochtend breng ik door in een Grand Cafe. Onder het genot van enkele koffie's lees ik een paar hoofdstukken uit het ebook (hoe toepasselijk) 'het verloren Labyrinth' van Kate Mosse (nee, niet het fotomodel) over de middeleeuwse kruistocht tegen de Katharen in Zuid-Frankrijk. Inspirerend leesvoer geheel in overeenstemming met de ambiance van mijn reis.

 In de middag lees ik wat en werk het blog wat bij. Als ik rond vieren het hotel uitstap om een rondje te gaan lopen kom ik tot mijn grote verbazing 'e-bike Peter' tegen die ik op dag 3 richting Geraardsbergen achterop reed. Hij blijkt vandaag in hetzelfde hotel te slapen als ik, wat je wel als louter toeval kunt beschouwen gezien het grote aantal hotels in de stad.

We besluiten samen wat te gaan drinken in het centrum en praten elkaar bij hoe het ons de afgelopen dagen vergaan is. Als we op het terras zitten komt nog een Nederlands stel aanrijden. Het blijken broer en zus te zijn die een stuk van de Jacobsroute rijden richting Parijs. We drinken en praten samen wat en ik besluit nog een broodje Kebab te halen bij mijn inmiddels vaste adresje.

 Peter is er na vandaag weer even klaar mee en heeft besloten morgen de trein te nemen naar Chartres. Ik heb zelf Compiegne op het programma staan, een ritje van ruim 70km. We nemen weer afscheid maar de kans is groot dat we elkaar de komende week wel weer tegenkomen.
P.s. 1: Baard en snor groei zetten goed door! Jan, Cornelis en Piet Heijn, die hebben....
P.s. 2: Another lesson learned today: hang nou toch echt maar het 'niet storen' bordje aan de deurklink van de hoteldeur als je binnen bent. Dat voorkomt dat het personeel je kamer binnenvalt net als je in je blote kont door de kamer loopt :-).

woensdag 27 april 2016

ScD Dag 5: Somain - Saint-Quentin

Vanochtend ben ik al om 6.30 uur wakker. Het gevolg van het uitrusten in de middagen en avonden. Gisteravond na het diner heb ik nog mijn overtollige proviand opgemaakt wat niet meer in mijn fietstassen past. Dat is iets te enthousiast gegaan met een lichte buikpijn tot gevolg. Ik zit zelfs sochtends nog zo vol dat ik besluit het ontbijt maar te skippen. 
Relais Fasthotel Somain
 
Het eerste doel van de dag is de Notre Dame van Cambrai. De dag etappe is niet zo lang (75km) en Cambrai ligt al op een kilometer of 25. Door mijn vroege vertrek sta ik al om 9.00 uur in de kathedraal. Dat is natuurlijk geen christelijke tijd en er is dientengevolge ook nog niemand te bekennen. Da's vervelend, want ik heb mijn zinnen gezet op een stempel.
Je kan om 9.00 uur een kanon afschieten in de kerk van Cambrai
 
Na de kerk afgestruind te hebben naar iets of iemand de mij de stempel kan bezorgen zie ik ineens de stempel liggen in een boeken verkoop stalletje in de kerk. Helaas is het stalletje afgesloten dus nog steeds geen stempel. In mijn wanhoop overweeg ik even mij met geweld toegang tot het stalletje te verschaffen. De deur lijkt niet erg solide en met een kleine tik moet die wel open gaan. Maar ik weet me te beheersen en verlaat teleurgesteld de kerk met een foto van de stempel als enig bewijs.
De vermaldijde stempel. Zo dichtbij maar toch zo ver weg.
 
Na het stempel debacle gaat het verder richting Saint-Quentin. Het begint nu flink heuvelachtig te worden en met al 4 fietsdagen in de benen zakt het tempo als een oude onderbroek. Het kan me niet schelen. Ik heb alle tijd van de wereld en met een ontluikend zonnetje begint het zowaar aangenaam te worden.
     
     
Het aantal Jacobs markeringen begint steeds veelvuldiger te worden. Delen van de route zijn nu zelfs met paarse bordjes met gele jacobsschelp en pijl gemarkeerd. Geheel in Franse stijl is dit in-consequent gedaan zodat je je er niet op verlaten kunt. Ik heb er gelukkig geen last van. De GPS route van Sweerman is goed uitgezet en tot nu toe probleemloos verlopen.
Veel gele velden onderweg geven een prachtig gezicht.
 
En opeens sta ik voor de abdij van Vaucelles. Deze abdij uit de 11e eeuw ligt prachtig verscholen in het Franse landschap op een plek waar je normaliter niets te zoeken hebt. Maar misschien is dat ook wel de reden. Ver weg van alle drukte. De abdij is helaas gesloten zodat ik niet even binnen kan kijken.     
Als ik voor de abdij het informatiebord sta te lezen hoor ik vlagen van Gregoriaans gezang. Het geeft het geheel een mysterieus sfeertje. Ook een Compostella wegwijzer ontbreekt hier niet. Maar ook de broeders van de Abdij lijken een optimistische kijk op de weg naar boetedoening te hebben. Mijn Strava route geeft weer ruim 300 kilometer meer aan dan het bord. Of heb ik dan misschien toch een foutje in de routeplanning gemaakt? :-)
Als ik onderweg nog weer een korte stop inlas om wat te eten komt zowaar het zonnetje weer tevoorschijn. Voor het eerst sinds mijn vertrek kan ik me even opwarmen in de zon. Na een kort bezinningsmomentje (knikkebollen) stap ik weer op de fiets en ga verder voor het laatste stukje.
Rond 12.00 uur ben ik al bij hotel Florence in Saint-Quentin, mijn slaapplaats voor de komende twee nachten. Morgen is het de eerste rustdag na 5 dagen fietsen en dat is wel even lekker.  Op mijn kamer aangekomen gaan als eerste alle fietskleding in de biotex handwas in de wasbak. Met nog 2 dagen te gaan hebben die alle tijd om te drogen.
Rustdag = Wasdag!
 
Na het douchen en een nieuw bezinningsmomentje (tukkie) besluit ik het centrum te gaan verkennen. Het hotel ligt midden in het centrum dus alles is te voet te bereiken. Door het gemiste ontbijt heb ik inmiddels ook al een stevige trek ontwikkeld. Aan het plein in het centrum ligt een Turks restaurant die heerlijke kebab schotel in de aanbieding heeft (ja, ik heb mijn groente ook netjes opgegeten :-)). Een half uur en tien euro later kom ik volledig afgevuld weer naar buiten. Ik kan er voorlopig weer tegenaan.
 
Ik haal nog wat boodschappen in de Monoprix en ga weer terug naar het hotel. Het programma voor morgen is uitslapen, een stempel scoren in de basiliek en fietsonderhoud plegen. De ketting moet hoognodig een schoonmaakbeurt na alle nattigheid en zand.
 
De Strava dagetappe is hier te vinden.
 
Dagafstand: 74km
Tot nu toe gereden: 453km
Nog te gaan: 1959km 
 
 

dinsdag 26 april 2016

ScD Dag 4: Geraardsbergen - Somain

Het is weer een koude nacht geweest. Als ik de gordijnen opentrek staan de ijsbloemen op het dubbele glas van de Velux ramen. Brrr... ik moet even denken aan Petra die ik op dag 1 tegenkwam en die snachts van plan was te kamperen. Ik ben haar overigens niet meer tegengekomen. 
Ik pak mijn spulletjes maar weer in. Het begint al een aardige routine te worden. Net als bij rukzaktochten krijg je op een gegeven moment een systeem waardoor je weet waar al je spulletjes zich bevinden en je je boeltje ook weer snel ingepakt hebt. 

 Mijn gastheer Luc staat al eitjes  te koken als ik naar de eetzaal kom voor het ontbijt. We praten nog wat en hij verteld me dat de Transcontinental Race ook dit jaar weer start in Geraardsbergen (vrijdag, 29 Juli 2016). Dat was ik even helemaal vergeten.

Afgelopen jaar heb ik de verslagen van verschillende deelnemers aan de race met veel interesse gelezen. De race gaat naar Istanbul, Turkije en het is de bedoeling dat de deelnemers deze zo snel mogelijk afleggen waarbij ze onderweg een aantal controle punten verplicht moeten aandoen. Voor de rest mag men zelf bepalen welke route men neemt. De deelnemers moeten volledig self-supporting zijn. Je ziet dus veel racefietsen met bike-packing tasjes zoals ik ze nu ook bij me heb. Het is een race tegen de klok waarbij elke deelnemer zijn eigen keuzes maakt qua route, dagafstand, slaaptijd, slaapplaats (er zijn gevallen bekend van slapen in bushokjes) en materiaal.  

 De winnaar van 2015 was Josh Ibbett en hij fietste er 4240km over in 10 dagen. Dat is een gemiddelde dagafstand van ruim 420km. Da's andere koek dan een ritje naar Santiago de Compostela! 

 Het eerste doel van mijn rit vandaag is Tournai (of Doornik in goed Vlaams). Ik draai vanuit Geraardsbergen richting het westen en dan is het gebeurd met de dagenlange pret van windje mee. De wind is gedraaid en komt nu uit het westen. Hij is bovendien flink in kracht toegenomen tot 4/5 Beaufour met uitschieters naar 7. Het gevolg is dat ik flink aan de bak moet. Tournai is een kilometer of 50 te gaan en op het hele traject is het hard werken.

Bij tijd en wijle wordt ik bijna van mijn fiets geblazen en moet ik flink corrigeren. Het landschap is bovendien een stuk heuvelachtiger geworden waardoor er regelmatig licht omhoog gefietst moet worden. Ik merk dat het ook gelijk een stuk kouder is als je wind van voren krijgt. Ik blaas regelmatig in mijn handschoenen om de handen een beetje op te warmen. 
Onderweg krijg ik af en toe de bevestiging dat ik nog steeds op de juiste weg ben. Alhoewel ik trouwens wel eens in gesprek wil met diegene die dit opschrift gemaakt heeft. Klaarblijkelijk weet hij een shortcut die zon 300km korter is dan de reguliere route..:-).   Het valt me tijdens deze tocht pas echt op hoeveel kerken er wel niet zijn. Elk zichzelf respecterend dorp heeft wel een kerk en elke grote plaats minstens een kathedraal. Het doet me beseffen hoe groot de macht van de Room-Katholieke kerk wel niet geweest moet zijn of nog is. Ik stel me zo voor dat een hedendaagse multinational in elke europees dorp een filiaal laat bouwen waarbij men elkaar onderling nog de loef probeert af te steken in grootte en hoogte. Dat is praktisch ondenkbaar (alhoewel ik wel erg veel ING filialen in Belgische dorpen ben tegengekomen de afgelopen dagen:-))
Na ruim twee uur bikkelen komt dan eindelijk Tournai in zicht. Ik heb mijn zinnen gezet op een stempel van de Onze Lieve Vrouwe kathedraal en speer dus gelijk door naar het centrum. Bij de kathedraal aangekomen pas ik de truc van de fiets-in-de-kerk weer toe. In het huis van God wordt niet gestolen. De kathedraal is vollop in verbouwing en veel mooie plaatjes vallen er daardoor helaas niet te schieten. De RK kerk draait klaarblijkelijk op bejaarde vrijwilligers want ook hier weer een bejaarde dame die de informatie balie bemand. Ze zit een beetje te suffen en schrikt wakker als ik aan het loket verschijn. Ze verwijst me vriendelijk door naar de 'Tresor' achter in de kerk voor een stempel. 
Een boodschap van algemeen nut

De Tresor bevat klaarblijkelijk heuse schatten want de deur wordt elektronisch van binnenuit ontsloten als ik aankom.  
Een jongeman staat al met de stempel klaar. Via de beveiligingscamera's heeft hij me al zien aankomen. Nu weet ik helemaal zeker dat het goed komt met mijn fiets. Vertrouwen is goed, controle is beter.
Onze Lieve Vrouwe kathedraal van Doornik wasknijpervlijt

Na de kathedraal duik ik een eetcafe binnen voor een lekkere warme bak koffie. Een aantal gasten naast me genieten van een enorme bak tomatensoep. Dat ziet er prima uit dus ik bestel er ook een. Na weer opgewarmd en afgetankt te zijn begin ik aan het tweede deel van de rit. 
Tot aan de Franse grens gaat het weer over een jaagpad. Na Tournai ben ik weer afgebogen naar het zuiden en heb de wind weer schuin in de rug. Das weer lekker fietsen. Nadat ik de grens (geruisloos) overgestoken ben verandert het landschap. Het wordt wat eentoniger en er valt weinig meer te beleven. Niet dat dat erg is want ik ben er wel klaar mee voor vandaag.
In Somain aangekomen moet ik even zoeken naar het hotel. Ik blijk de route naar een verkeerd hotel uitgezet te hebben en moet nog een stukje verder. Gelukkig is het hotel snel gevonden en kan ik inchecken. Het is een soort van truckers hotel even van de snelweg af waar iedereen zijn eigen huisje heeft. Das mooi want dan kan gelijk de fiets op de kamer waar hij velig staat.
Het hotel heeft ook een restaurant. Das handig want dan hoef ik niet meer op zoek naar een plaats om vanavond te dineren. Ik doe snel nog wat boodschappen bij de InterMarche om de hoek en dan ga ik plat voor mijn welverdiende middagdut. Morgen een relatief korte rit naar Sant-Quentin met aansluitend een rustdag. Lekker!

De Strava koers van vandaag is hier te vinden.

Dagafstand: 102km
Tot nu toe gereden: 379km
Nog te gaan: 2037km 

maandag 25 april 2016

ScD Dag 3: Mechelen - Geraardsbergen

De lucht is grauw als ik s-ochtends de gordijnen opentrek van mijn hotelkamer in Mechelen.  Ik pak mijn spulletjes weer bij elkaar en maak toilet.  De baard van twee dagen begint al aardig door te komen.  Ik hen nog geen idee wat er van gaat worden.  Voorlopig blijft het gewoon nog een ongeschoren kop.

De aardige gast van de receptie heeft al een lekker ontbijtje voor me klaargezet.  Hij vraag of ik trek heb in een omelet, met spek. Of ik trek heb in een omelet met spek? Man, man, dat is tovervoer voor een hongerige fietser.

Ik verorber de omelet en nog wat bolletjes, drink drie koppen koffie en een liter jus' d-orange (even het vocht tekort van gisteren aanvullen) en haal mijn fiets uit de afgesloten stalling. Binnen een paar minuten is de boel weer opgeladen en ben ik klaar om te gaan. Ik neem afscheid van de aardige gast achter de receptie. Hij wens me veel succes em bekend nog even dat hij het een hele toffe onderneming vindt.

De eerste stop is de Carrefour een kilometertje verderop in de straat.  Bolletjes,  pinda's en chocolade koeken zijn het krachtvoer voor vandaag. Daarna door naar de St.Rombout kathedraal in het centrum van Mechelen. Bang als ik nog altijd ben dat mn fiets gejat wordt sleep ik hem de trap op mee de kathedraal in. Ik stal hem direct binnen om de hoek.  Geen hond te bekennen dus die staat daar goed. 

De kathedraal is een van de mooiste die ik tot nu toe heb gezien.  Prachtige gewelven,  schilderijen en houtsnijwerk.  Deze krijgt van mij een acht.  Maar ik kwam voor een stempeltje in mijn  paspoort dus ik moet op zoek naar iemand van de kerk.  Bij binnenkomst zag ik een oud gebocheld mannetje in een van de zijvertrekken wegschieten.  Ik besluit hem te volgen.  In zijn blauwe stofjas en pantoffels staat hij een meter van me af met de rug naar mij toe een paar kaarsen bij te snijden.  Ik begin voorzichtig : 'hallo meneer...',  maar hij geeft geen krimp.

Ik probeer het nog een keer,  maar nu wat harder, weer geen krimp.  Ik besluit nu alles uit de kast te trekken en brul ongeveer rechtstreeks in zijn oor.  Niks, nada noppes.  Na een paar flikflakken,  salto mortales,  radslagen en de 14 coupletten van het Wilhelmus op mijn ventieldopje gespeeld te hebben nog steeds helegaar niets.  Die is pas echt doof man! Ik leg mijn hand voorzichtig op zijn schouder om hem niet te laten schrikken.  Gelukkig doet hij dat niet. Klaarblijkelijk is hij het gewend.  Ik brul hem mijn stempelverzoek toe maar het brullen lijkt niet echt nodig.  Als ik hem maar van voren aanspreek gaat het nog redelijk met zijn gehoor.  Hij sloft voor mij uit de kerk door naar het secretariaat om de stempel te zetten.  Als bonus zet hij er ook nog de datum en zijn handtekening bij. Ik bedank hem zeer vriendelijk en hij wenst mij een behouden reis.
Pater Damiaan in de St.Rombout kathedraal
 
De eerste twintig kilometer vanaf Mechelen zijn wat saai. Maar dan kom ik op de Leirekensroute terecht. Dit is een fietspad dat op een voormalig treinspoor gelegd is. Lekker vlak en van alles te zien onderweg. Ik weet dat er aan dit pad zich ook een oude steen moet bevinden waarop 'Santiago 2000 kilometer' te lezen staat. Helaas kom ik hem nergens tegen. Wel zie ik een andere aanwijzing naar Santiago. Een handgeschilderd bordje. De eerste verwijzing die ik op de route tegenkom. Dat zullen er de komende dagen wel meer worden schat ik in.
Gelukkig, we zitten nog goed.
 
Na een kilometer of veertig kom ik in Aalst aan. Omdat de dagafstand niet zo lang is besluit ik hier een koffiestop in te plannen. Ik wijk af van de route en zoek het plein in het centrum op.  Lekker een paar bakken koffie naar binnen. Het is waterkoud en geen straf om even binnen bij de kachel te zitten. 
 
Als ik Aalst weer uit wil rijden volg ik zoals gebruikelijk het blauwe lijntje op mijn Garmin. Helaas het verkeerde blauwe lijntje en ik beland aan de verkeerde kant van Aalst. Misschien moet de leesbril vanaf nu ook maar tijdens het fietsen op. De schade valt mee. Een paar kilometer omrijden. Extra training zullen we maar zeggen.
 
Vanaf Aalst is het weer jaagpad time. En op het jaagpad rijdt ik Peter achterop. Ik zag hem rijden met zijn fietstassen en dacht: dat moet een Santiago ganger zijn. Dat bleek te kloppen alleen ging hij maar tot aan de Pyreneen. Het stuk vanaf de Pyreneen had hij al een keer te voet gedaan. Dat was voordat hij zijn beroerte kreeg waardoor hij een tijdlang niet veel meer kon en lang moest revalideren. Terwijl we aan het keuvelen waren viel het me al op hoe langzaam hij fietste. Niet harder dan 12 a 13km per uur en dat terwijl hij ook nog eens op een elektrische fiets reed. Door zijn beroerte kon hij gewoon niet meer harder en/of op een normale fiets. Maar wel naar de Pyreneen. Respect!
Ondertussen naderde ik Geraardsbergen en ging de miezerregen die al een tijdje gaande was over in een hoosbui. Geen plek om te schuilen dus bij Geraardsbergen aangekomen besloot ik gelijk maar 'de muur' op te knallen. Die stond nog op de to-do list. Boven aangekomen nog even de kapel van Oudenberg bezocht om een kaarsje te branden. 
Even uitpuffen na de klim naar de kapel van Oudenberg
Een indrukwekkende kapel
 
Na het bezoek aan de kapel was het wel weer tijd voor een bakkie koffie. Dit keer in het centrum van Geraardsbergen en met een stukje Mattentaart, een lokale lekkernij. Hierna was het tijd om mijn slaapplaats voor vanavond op te zoeken. Een mooi gerestaureerd oud pand een paar kilometer buiten Geraardsbergen. 
De slaapplaats voor vanavond. En seminarie bovendien. Hatsieflats!  
Na een douche en middagdutje kon ik gelukkig een paar honderd meter verderop in de straat wat eten. Spagetti Bolognese. Niet echt junkfood maar we moeten het er maar mee doen :-).
 
Voor morgen staat onder andere Doornik op het programma. Het centrum daar schijnt erg fraai te zijn en je kan er ook weer een stempel in de kathedraal scoren naar horen zeggen. De dagafstand is weer rond de 100km en we steken de grens over naar La Douce France!. Hopelijk houden we het nog een beetje droog. Op dit ogenblik regent het bijna onophoudelijk. Nog even een paar dagen doorbijten en dan komt hopelijk het betere weer.
 
Tot morgen!
 
De strava gegevens van de dagrit zijn hier te vinden.
 
Dagafstand: 83km
Tot nu toe gereden: 277km
Nog te gaan: 2134km