zondag 20 oktober 2013

Victorie!

Na het waterballet van afgelopen zondag stond iedereen vandaag bij Velo te popelen om weer te gaan vlammen op de wekelijkse vossenrit. Ik had er zelf ook enorm veel zin in, maar voelde me een tikkeltje onzeker over de vorm na de raar verlopen trainingen van afgelopen week (slecht weer, cross-trainer, schaatsen en gelukkig toch ook nog fietsen).

Zwagertje Cees, buurman Niels en zelfs schoonvader Sies waren vandaag ook van de partij. Ik had ze voor de start uitgebreid gebrieft dat ik in dit stadium nog volop voor de competitie ga en dus niet sociaal samen met ze zou gaan rijden. Dat ze het maar wisten :-)

Onze B-groep start 5 minuten nadat de A-groep vertrokken is en ik kan gelijk voorin met de snelsten mee. Ik hoop dat ik deze keer niet de pech van 2 weken geleden heb waar ik wel goed mee kon komen maar helaas 1x teveel verkeerd reed

Na een kilometer of 10 belanden we ineens tussen een groep A-rijders.  Ze zijn klaarblijkelijk fout gereden en zijn na herstel tussen de B-rijders terecht gekomen. De A-mannen geven gas en rijden direct bij de B-rijders weg. Dit gaat veel B-rijders gelijk te hard dus laten de meesten verstek gaan. 
Enkele uren na de rit volgt de (semi-) officiële uitslag:
Ik heb deze vossenrit gewonnen!
Opeens zie ik vanuit mijn ooghoeken fietsmaatje (en B-rijder) Ton Ooms de oversteek maken naar de groep A-rijders. Ik bedenk me geen moment en spring achter hem aan. Dood of de gladiolen! Als het ons lukt om met de A-rijders mee te fietsen zijn we gelijk van de meeste B-rijders verlost en dus kansrijk voor de punten. Een mooie tactische zet.

Maar we krijgen het niet kado. Het is stoempen, aan het elastiek, voortdurend gaatjes dichtrijden en dat alles tegen de maximale hartslag. Ik heb voortdurend het gevoel dat het elk moment over kan zijn en ik gelost ga worden. 

Gedurende de hele rit ben ik er overigens van overtuigd dat ik in een groep achtergebleven A-rijders rijdt en dat er nog een andere A-(kop)groep voor ons uit rijd. Op ongeveer 3/4 van de rit blijken de enkele B-rijders die nog met de A-groep mee konden er ook ineens afgepiert / verdwenen te zijn. Oei, ik zal toch niet weer in de verkeerde groep zitten? Maar veel tijd om daarover na te denken heb ik niet, want het is non-stop volop aan de bak. Op de lange stukken gaat het soms tegen de 45km/uur aan. Ik rijdt mezelf het snot voor de ogen.

Na 40km komen we bij eindelijk bij de vos aan. Ik heb het gered! Het is weer een ouderwetse duw- en trek partij om de ring in de stalen pijp (vos) te krijgen en zodoende de punten binnen te halen. Gezien mijn snelle binnenkomst stort ik me gelijk in het geweld om ook mijn munt in de pijp(vos) te krijgen en mijn goede positie te verzilveren. Tussen al het geduw en gefriemel voel ik ineens de gleuf van de pijp en kan ik mijn ring erin gooien. 

Als ik me uit het strijdgewoel terugtrek dringt het langzaam tot me door dat ik met de kopgroep van de A-rijders mee gefietst heb. Geen wonder dat het zo hard ging! Ook is er nog geen enkele B-rijder gearriveerd wat dus inhoudt dat ik nummer één van de B-groep ben. Tjakkaaa! Het is gelukt. Victorie! Een prachtig resultaat voor de competitie! Compleet gelukzalig van de adrenaline en de overwinningsroes rijdt ik naar huis. Het weekend kan niet meer stuk.

woensdag 16 oktober 2013

Het zal toch niet weer.....

Het is dinsdag en ik ben er helemaal klaar voor. Het is al een week geleden dat ik op de fiets gezeten heb en dat is me sinds februari dit jaar niet meer overkomen. U begrijpt, ik ben in lichte paniek. Maar nu gaat het gelukkig toch gebeuren. Ik sta met de fietskleding aan op het punt te vertrekken als plots...... het wéér begint te regenen (k@t#$@%). Volledig ontluisterd sta ik nog minstens een half uur, in fietskleding, voor me uit te staren. Het gaat wéér niet gebeuren. Wat een toestand. Van pure ellende besluit ik 's-avonds mijn schaatsen te pakken en een uur rondjes te gaan draaien op schaatsbaan de Uithof. Er moet eenvoudig weg wat gebeuren. (het schaatsen bleek achteraf ook geen straf, maar het is natuurlijk geen fietsen).

Het is woensdag en volgens buienradar wordt het vandaag een droge dag. Maar ik geloof niemand meer. Ieder half uur check ik argwanend buienradar of er zich toevallig niet ergens een regenwolkje vertoont wat roet in het eten kan gooien. En terecht!
Trouble moving our way.
Rond twaalven duikt er ineens een verontrustend wolkenfront op in de hoek linksonder. Ter hoogte van de Belgie heeft zich heel geniepig toch nog een regenfront gevormd! En volgens datzelfde buienradar komt het ding ook nog eens onze kant opzetten en is het rond vieren al bij Zeeland! Say what?? Het zal toch niet waar zijn? Het zal me toch niet weer overkomen dat ik aan het einde van de dag met mijn fietskloffie vanachter het kamerraam treurig naar regen sta te kijken?

Dit schreeuwt om een snelle drastische actie. Met dank aan het nieuwe werken spring ik in de auto richting huis waar ik me als een haas omkleed en op de fiets spring. Dit is een noodgeval. Twee en half uur later kom ik voldaan (en droog) binnen. Het is eindelijk gelukt! Een paar uurtjes droog fietsen. Lekker (en beter dan sex als ik de geleerden mag geloven).
En oh ja, de nieuwe alu pulley's met keramische lagers fietsen als een tierelier.
Ik zeg: goeie shit!

maandag 14 oktober 2013

De vos is verzopen

Het is woensdag en langzaam begin ik al naar de tweede vossenrit van deze competitie toe te leven. De eerste rit, afgelopen zondag, ben ik er vol voor gegaan maar ben ik door wat pech helaas niet in de punten gevallen. Deze zondag wel heb ik me voorgenomen. Ik ben er weer helemaal klaar voor. Totdat....

We horen dat Carla's vader ziek is en we besluiten om het weekend naar ze toe te gaan in Leeuwarden. First things first. Zaterdagavond in Leeuwarden zie ik op buienradar dat het weer in Den Haag voor de volgende dag niet zo gunstig is. Er wordt veel regen verwacht. En wat ik stiekum hoop gebeurd. De volgende ochtend laat buienalarm één grote blauwe plas zien: regen, regen en nog eens regen.

De vos is verzopen.
Snel stuur ik wat sms'jes om te vernemen hoe het met er met de vossenrit voor staat. Niet snel daarna komt het antwoord: "Vossenrit is afgelast. De vos is verzopen".  Ik kan niet voorkomen dat er een glimlach van oor tot oor op mijn gezicht verschijnt. Niemand heeft punten deze week. Er is niks verloren. Volgende week kan ik er gewoon weer tegenaan!

zondag 6 oktober 2013

Het FTCW Vossenrit seizoen is geopend!

We zijn er weer aan begonnen! De FTCW vossenrit wintercompetitie. De kantine van Velo was vanochtend behoorlijk afgeladen met wielrenners. Klaarblijkelijk is het iedereen vorig jaar zo goed bevallen dat ze ook dit jaar weer in grote getale aan de start staan.

En iedereen had er ook zin in. De zaal zinderde van de "goesting"..:-). En dat men er zin in had bleek ook wel gelijk na de start. Het tempo lag gelijk hoog met snelheden tegen de 40km/uur. Ik had me voorgenomen om gelijk voorin mee te rijden en dat lukte (conditioneel) goed. Helaas maakt de kopgroep tot 2x toe een fout en moest er nog harder weer gefietst worden om de goed-rijders weer bij te halen en de positie in de kop weer in te nemen.

So far, so good. Tot de 3e keer fout rijden bij Vlaardingen. Het duurde even voor we er achter kwamen dat de groep achter ons verdwenen was. Als een haas weer omgekeerd en de juiste route weer opgezocht. En ondanks het hoge tempo wat we toen ontwikkelden lukte het niet meer om de nieuwe kopgroep bij te halen. Achteraf hoorden we dat deze ook met snelheden tot 40km/uur aan het doortrekken waren, dus het was niet zo verwonderlijk dat we daar niet meer bijkwamen.

De uitslag in groep 2, vers van de pers.
Helaas geen punten voor mij dit keer.
Eenmaal bij de vos aangekomen waren de eerste tien posities al vergeven, dus slechts 3 punten voor de moeite deze keer. Eindconclusie: vorm is uitstekend, je moet alleen ook wel een beetje geluk hebben. En dat beetje geluk miste net vandaag.

Volgende week gaan we er gewoon weer volle bak in en hopelijk dan wat meer geluk!


dinsdag 1 oktober 2013

Lek!

Hij gaat lekkerrrrr! Dat wil zeggen...tot 1 kilometer in het zicht van de haven. Vanochtend vroeg op de fiets naar het werk gegaan (wel koud, 6 graden!) en vanmiddag met een ommetje weer terug naar huis. Dat ging dus goed tot vlak voor de deur. Pffffftttt.. lek! De eerste dit jaar.  Balen, want ik sta praktisch voor de deur.

Ik besluit het laatste stukje maar uit te gaan lopen en het bandje thuis te vervangen. Na 100 meter gelopen te hebben begint het getik van schoenplaatjes op de stenen met te irriteren. Weet je wat? Het is lekker weer. Ik doe mijn schoenen gewoon uit. En mijn sokken ook. Lekker op mijn blote voeten!
De Barefoot Biker!
Onderweg kijken de voorbijgangers me wat meewarig aan. Lekke band en dan op blote voeten naar huis lopen. Heeft hij ze wel allemaal op een rijtje? Maar het is eigenlijk best wel lekker. Ik voel me net weer een klein jongetje. Ik moet aan de enthousiaste Barefoot verhalen van Angelo Roeland denken. Zijn dit mijn eerste Barefoot stapjes?

Thuis gekomen ga ik eerst even douchen en eten. Na het eten ga ik de band vervangen. Ik haal het reserve bandje uit het zadeltasje en vervang de lekke band. Even oppompen en.....Pffffff....ook lek! WTF@!#$>?. Het reservebandje heeft een grote scheur. Het lijkt er op dat het door het slijten in het krappe zadeltasje gebeurd is. Daar kunnen ze dus ook lek gaan. Nadeel van een jaar lang met een reservebandje in je zadeltasje rijden. Als ze niet van het gebruik lek gaan, gaan ze wel in de tas lek. Dat maakt dus ook niets meer uit zo. Het moet niet gekker worden!
Een voor de prijs van twee!
Gelukkig heb ik nog een hele batterij aan nieuwe bandjes in de schuur dus gaat snel bandje nummer twee er in. Nu gaat het wel goed. Althans......voor nu. Morgenvroeg nog maar even weer checken voor de zekerheid.